Μη χαθούμε, έτσι;

Πόσες φορές άραγε λέει ο καθένας μας αυτή τη φράση και την κάνει πραγματικά πράξη;
Αυτό αναρωτιέμαι βλέποντας το τελευταίο μου post που χρονολογείται κάπου ένα χρόνο πριν. Αρχικά ένιωσα ενοχές. Κατόπιν θυμήθηκα όλους τους φίλους που έχω αφήσει πίσω στην Ελλάδα με τους οποίους δώσαμε την ίδια υπόσχεση: "Και που 'σαι, μη χαθούμε, έτσι;", " Ναι ρε εννοείται, τώρα που έχω και email...". Κάμποσα χρονια μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Μερικοί φίλοι μου παντρεύτηκαν, άλλοι κάναν και παιδιά και γενικά έχει τραβήξει ο καθένας μας το δρόμο του. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά ώστε να μείνω πιό κοντά στις στιγμές και στους ανθρώπους που αγάπησα αλλά δεν βλέπω πια. Από την άλλη μεριά και αυτοί χαθήκαν μέσα στο δικό τους κόσμο. Όσοι είστε μακρυά πώς διατηρείτε τις παλιές σας φιλίες; Τί είδους θυσίες κάνετε για τους φίλους σας και τί κανουν και αυτοί; Ή μηπως έχετε χαθεί όπως και εγώ; Άντε γεια...