Μη χαθούμε, έτσι;

Πόσες φορές άραγε λέει ο καθένας μας αυτή τη φράση και την κάνει πραγματικά πράξη;
Αυτό αναρωτιέμαι βλέποντας το τελευταίο μου post που χρονολογείται κάπου ένα χρόνο πριν. Αρχικά ένιωσα ενοχές. Κατόπιν θυμήθηκα όλους τους φίλους που έχω αφήσει πίσω στην Ελλάδα με τους οποίους δώσαμε την ίδια υπόσχεση: "Και που 'σαι, μη χαθούμε, έτσι;", " Ναι ρε εννοείται, τώρα που έχω και email...". Κάμποσα χρονια μετά τα πράγματα έχουν αλλάξει τόσο πολύ. Μερικοί φίλοι μου παντρεύτηκαν, άλλοι κάναν και παιδιά και γενικά έχει τραβήξει ο καθένας μας το δρόμο του. Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάτι που θα μπορούσα να είχα κάνει διαφορετικά ώστε να μείνω πιό κοντά στις στιγμές και στους ανθρώπους που αγάπησα αλλά δεν βλέπω πια. Από την άλλη μεριά και αυτοί χαθήκαν μέσα στο δικό τους κόσμο. Όσοι είστε μακρυά πώς διατηρείτε τις παλιές σας φιλίες; Τί είδους θυσίες κάνετε για τους φίλους σας και τί κανουν και αυτοί; Ή μηπως έχετε χαθεί όπως και εγώ; Άντε γεια...

Και όμως είμαι ακόμα εδώ, και αυτό το καλοκαίρι

Είχα πει θα φύγω, είχα πει... κι όμως είμαι ακόμα εδώ, και αυτό το καλοκαίρι...
Πω πω, πώς περνάνε τα χρόνια τόσο γρήγορα ρε παιδιά; Σε δύο μήνες κλείνω 7ετία στην 'ξενιτιά' και έχει ο Θεός... Εντάξει, δε μπορώ να παραπονεθώ, τα πράγματα είναι καλά αλλά και η νοσταλγία είναι άτιμο πράγμα που με έχει κρατήσει ξάγρυπνη πολλές βραδιές. Φύσικα όποτε με ζώνουν τα φίδια να γυρίσω, οι φίλοι στην πατρίδα μου λένε να κάτσω στα αυγά μου. Ανεργία πολλή, λένε. Το πτυχίο στην κορνίζα πιάνει σκόνη. Είναι όντως τόσο δύσκολο να βρεις μια δουλειά της προκοπής; Ας κάνουμε ένα γκάλοπ και όποιος θέλει ας συμμετάσχει... Με κλίμακα από 0 (Διαφωνώ απολύτως) εως 10 (Συμφωνώ απολύτως) απαντήστε τις παρακάτω ερωτήσεις:

1. Είναι εύκολο να βρω δουλειά στον τομέα μου
2. Εργάζομαι πάνω σε αυτό που σπούδασα
3. Εργαζομαι πάνω σε κάτι που μου αρέσει
4. Αμοίβομαι ικανοποιητικά για την εργασία που προσφέρω
5. Η περιοχή που εργάζομαι είναι: (Συμπληρώστε αν θέλετε)

Οι δικές μου απαντήσεις είναι: 8, 10, 9,9, Νότια Καλιφόρνια, Αμερική.

Για να δούμε, μήπως θα μπορούσα να βρώ κάτι καλό στην Ελλαδίτσα μας; Εσείς θα μου πείτε. Άντε γεια...

Φτου και από την αρχή

Να πάρει αυτή η γκαντεμιά μου... Έχω καιρό να κάνω post, αλλά πιστεύω έχω θεμιτό λόγο... Βασικά μια μέρα μας είπανε στη δουλειά «το κλείνουμε το μαγαζί».... Για σταθείτε ρε παιδιά, και με την πράσινη κάρτα τί θα γίνει; Η απάντηση; Δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, αλλά θα μπορέσουμε να σας αγοράσουμε εμείς το εισητήριο της επιστροφής στη χώρα σας, αν θέλετε.... Όχι ευχαριστώ δε θα πάρω, έχουμε και λίγη αξιοπρέπεια!
Για όσους δεν ξέρουν, στην Αμερική μπορούν να σε απολύσουν με ή χωρίς αποζημείωση ανά πάσα στιγμή... Οπότε μετά από αυτήν την κατραπακιά αναγκάστηκα να «ξεσκονίσω» το βιογραφικό μου, να ξεθάψω το κουστούμι για τις συνεντεύξεις και να αρχίσω τις αιτήσεις... Ενα τρομερό αγχος 2 ½ μήνες τώρα. Ευτυχώς έχει αρχίσει να φαίνεται το φως στο τέλος του τούνελ και ίσως να έχω μια καινούργια δουλειά μέσα στην επόμενη εβδομάδα.
Σαν να μην έφτανε αυτό, μας διώχνουν και από το σπίτι για να κάνουν ιδιoκατοίκηση. Ε βέβαια, δε γινόταν να μας έρθουν ένα-ένα. Συνεπώς, εκτός από δουλειά πρέπει να βρούμε και καινούργιο σπίτι. Ας ελπίσουμε ότι τα βάσανα θα τελειώσουν σύντομα.
Λίγα στοιχεία για συνεντεύξεις στην Αμερική:
Πλέον οι περισσότερες δουλειές ανακοινώνονται στο Ίντερνετ. Για να βρει κανείς αυτό που θέλει, είτε πάει στο website της αντίστοιχης εταιρίας και κοιτάει τις ανοιχτές θέσεις εργασίας, είτε πάει σε website που είναι ειδικευμένα για να ανακοινώνουν ανοιχτές θέσεις, ανά περιοχή, τομέα εργασίας, κλπ. Μερικά από αυτά είναι το dice.com , monster.com , careerbuilder.com. Επίσης, υπάρχουν και κάτι άλλα sites, τα οποία στην ουσία είναι job-search aggregators. Αυτό σημαίνει ότι βάζεις τα κριτήρια που θέλεις σχετικά με τις θέσεις που σε ενδιαφέρουν και αυτά τα sites ψάχνουν και επιστρέφουν πληροφορίες από όλα τα sites που έχουν θέσεις εργασίας, όπως το dice, monster, κλπ. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χρησιμοποιείς μόνο ένα site για όλα sites που δημοσιεύουν τις δουλειές. Το αγαπημένο μου είναι το indeed.com το οποίο είναι απλό αλλά λειτουργικό και γρήγορο, καθώς και το jobster.com . Στην Ελλάδα αλήθεια υπάρχουν αντίστοιχα sites; Αν ξέρει κάποιος ας μας πει.
Η πρώτη συνέντευξη είναι συνήθως τηλεφωνική. Αν τα πας καλά, τότε και μόνο τότε σε καλούν να περάσεις από την εταιρία για επίσημη συνεντευξη. Η επίσιμη συνέντευξη μπορεί να γίνει μέσα σε μία μέρα ή σε δυο διαφορετικές μέρες, αναλόγως την εταιρία. Οι περισσότερες συνεντεύξεις που είχα είναι με 4 ως 7 άτομα την ημέρα και συνήθως είναι αρκετά κουραστικές. Αν όλα πάνε καλά και με την επίσημη συνεντευξη, μετά αρχίζουν οι διαπραγματεύσεις... Εγώ σε αυτό το στάδιο βρίσκομαι τώρα και εύχομαι να τελειώσει αυτό το πανηγύρι σύντομα γιατί έχω κουραστεί... Θα φροντίσω να γίνω πιο τακτική όταν ηρεμήσουν τα πράγματα. Άντε γεια.

Κοίτα να δεις κακογουστιά...

Νοικιάζουμε ένα μεγάλο σπίτι με όμορφα μπάνια, κουζίνα, κ.λ.π. Παρά ταύτα το σπίτι δεν έχει κουρτίνες! Και δεν είναι η πρώτη φορά που μου τυχαίνει σε νοικασμένο σπίτι στην Αμερική. Συνήθως έχουν αυτές τις άσπρες περσίδες τις πλαστικές (όχι ούτε καν αλουμινίου ή από τις άλλες τις υφασμάτινες τις κάθετες, αυτά είναι ψιλά γράμματα….). Καταρχήν είναι πολύ δύσκολο να τις καθαρίσεις και κατα δεύτερο, εε, είναι κάπως ψυχρό το σπίτι με άσπρες πλαστικές περσίδες ολούθε. Καλά για γούστο δε μιλάμε, ποιός το έχασε να το βρούνε αυτοί…
Το χειρότερο βέβαια ήταν που ένα δωμάτιο που νοίκιαζα κάποτε δεν είχε ούτε περσίδες. Λέω στην σπιτονοικοκυρά «Καμιά κουρτινίτσα να βάλουμε;» «Μπα…» μου λέει. «Βάλε ένα σεντόνι….». «Ποιός ήρθε;» Σκέφτηκα εγώ…. Τελικά με τα χίλια ζόρια απόκτησα… τί άλλο; Άσπρες, κακόγουστες, πλαστικές περσίδες… Άντε γεια.

Θα χάσω τα αυγά και τα πασχάλια...

Αχ, πάλι θα με φάει το παράπονο. Αυτή τη φορά όχι λόγω ξενιτιάς, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου. Αλλά μπορεί να είναι και έλλειψης φαιάς ουσίας από το κεφάλι μου. Τα έχω πάρει γιατί χώρια από την δουλειά που έχουν σφίξει τα λουριά τώρα τελευταία, έχω και αυτή την ρημάδα την πτυχιακή. Αλλά δε φταίει κανείς, εγώ φταίω που δε κάθομαι στα αυγά μου. Δε μου φτανε το πρώτο Master ήθελα και δεύτερο τρομάρα μου, «για να μη βαριέμαι»... Και τώρα είμαι σε μια κατάσταση βαράτε με και ας κλαίω...
Αυτή η πτυχιακή που λέτε, σαν το γεφύρι της Άρτας ένα πράγμα. Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά την χτίζω, και μέχρι το πρωί, όλο και κάτι παραπάνω ζητάει η καθηγήτρια μου και φτου και από την αρχή. Και ενώ περίμενα να έχω τελειώσει εδώ και ένα μήνα, «ακόμα προσπαθώ» που λένε και οι Πυξ Λαξ. Και έχει και ένα υπέροχο καιρό έξω, μόνο τη δουλειά δεν μπορώ να σκεφτώ... Ευτυχώς που το γραφείο μου είναι εσωτερικό και βλέπω μόνο μια χαραμάδα φωτός από το απέναντι γραφείο, του αφεντικού... Οπότε δεν μπορώ να κοιτάω συχνά γιατί θα νομίζει ότι την ελέγχω, ή ότι κοιτάω πότε θα φύγει για να την κάνω κοπάνα.... Οπότε τί να κάνω, ας δουλέψω και λιγάκι. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και καλό μας κουράγιο. Άντε γεια.

Και τώρα τί κάνουμε;

Σήμερα κωλοβαρούσα στη δουλειά και είπα να ψάξω για κανένα Ελληνικό blog... Διάβασα το τευλευταίο Post της Λίτσας με το ποντίκι και παραλίγο να κατουρηθώ από τα γέλια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το γραφείο του αφεντικού είναι ακριβώς απέναντι από το δικό μου και έχουμε οπτική επαφή. Ευτυχώς μάλλον ήταν αποροφημένη και δεν το πρόσεξε. Τεσπα.
Αυτό είναι το πρώτο μου post αλλά όχι και το τελευταίο. Σκέφτηκα ότι θα είχε πλάκα να μοιραστώ με τον κόσμο όλα τα τραγελαφικά που μου συμβαίνουν σε αυτή την χώρα του παραλόγου. Φυσικά αναφέρομαι στην Αμερική. Η διαφορά στην κουλτούρα είναι τρομερή. Στο απέναντι γραφείο μία Αμερικανίδα. Κλειστή. Τυπική. Αθόρυβη. Στα αριστερά μου μία Βιετναμέζα (νομίζω δηλαδη, γιατί εδώ και 5 χρόνια δεν έχω ακούσει και πολύ τη φωνή της, αλλά είναι καρατσεκαρισμένο, δεν είναι μουγγή). Στα δεξιά, μια πανήψυλη Κινέζα! Άλλο πάλι και τούτο... Και η λίστα δε σταματάει εδώ: έχουμε Ταϊβανέζους, Ρώσους, Πορτογάλλους, Νοτιο Αφρικανούς, Ινδούς, κλπ. Αχταρμάς δηλαδή...
Λοιπόν, αυτά για την ώρα, πρέπει να προετοιμαστω για ένα αναθεματισμένο meeting τώρα. Αν θέλετε γράψτε μου ένα σχόλιο. Αν όχι, δε πειράζει, η μοναξιά και η ξενιτιά πάνε παρέα... Το ξεπεράσαμε και αυτό! Άντε γεια.