Θα χάσω τα αυγά και τα πασχάλια...

Αχ, πάλι θα με φάει το παράπονο. Αυτή τη φορά όχι λόγω ξενιτιάς, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου. Αλλά μπορεί να είναι και έλλειψης φαιάς ουσίας από το κεφάλι μου. Τα έχω πάρει γιατί χώρια από την δουλειά που έχουν σφίξει τα λουριά τώρα τελευταία, έχω και αυτή την ρημάδα την πτυχιακή. Αλλά δε φταίει κανείς, εγώ φταίω που δε κάθομαι στα αυγά μου. Δε μου φτανε το πρώτο Master ήθελα και δεύτερο τρομάρα μου, «για να μη βαριέμαι»... Και τώρα είμαι σε μια κατάσταση βαράτε με και ας κλαίω...
Αυτή η πτυχιακή που λέτε, σαν το γεφύρι της Άρτας ένα πράγμα. Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά την χτίζω, και μέχρι το πρωί, όλο και κάτι παραπάνω ζητάει η καθηγήτρια μου και φτου και από την αρχή. Και ενώ περίμενα να έχω τελειώσει εδώ και ένα μήνα, «ακόμα προσπαθώ» που λένε και οι Πυξ Λαξ. Και έχει και ένα υπέροχο καιρό έξω, μόνο τη δουλειά δεν μπορώ να σκεφτώ... Ευτυχώς που το γραφείο μου είναι εσωτερικό και βλέπω μόνο μια χαραμάδα φωτός από το απέναντι γραφείο, του αφεντικού... Οπότε δεν μπορώ να κοιτάω συχνά γιατί θα νομίζει ότι την ελέγχω, ή ότι κοιτάω πότε θα φύγει για να την κάνω κοπάνα.... Οπότε τί να κάνω, ας δουλέψω και λιγάκι. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και καλό μας κουράγιο. Άντε γεια.