Κοίτα να δεις κακογουστιά...

Νοικιάζουμε ένα μεγάλο σπίτι με όμορφα μπάνια, κουζίνα, κ.λ.π. Παρά ταύτα το σπίτι δεν έχει κουρτίνες! Και δεν είναι η πρώτη φορά που μου τυχαίνει σε νοικασμένο σπίτι στην Αμερική. Συνήθως έχουν αυτές τις άσπρες περσίδες τις πλαστικές (όχι ούτε καν αλουμινίου ή από τις άλλες τις υφασμάτινες τις κάθετες, αυτά είναι ψιλά γράμματα….). Καταρχήν είναι πολύ δύσκολο να τις καθαρίσεις και κατα δεύτερο, εε, είναι κάπως ψυχρό το σπίτι με άσπρες πλαστικές περσίδες ολούθε. Καλά για γούστο δε μιλάμε, ποιός το έχασε να το βρούνε αυτοί…
Το χειρότερο βέβαια ήταν που ένα δωμάτιο που νοίκιαζα κάποτε δεν είχε ούτε περσίδες. Λέω στην σπιτονοικοκυρά «Καμιά κουρτινίτσα να βάλουμε;» «Μπα…» μου λέει. «Βάλε ένα σεντόνι….». «Ποιός ήρθε;» Σκέφτηκα εγώ…. Τελικά με τα χίλια ζόρια απόκτησα… τί άλλο; Άσπρες, κακόγουστες, πλαστικές περσίδες… Άντε γεια.

Θα χάσω τα αυγά και τα πασχάλια...

Αχ, πάλι θα με φάει το παράπονο. Αυτή τη φορά όχι λόγω ξενιτιάς, αλλά λόγω έλλειψης χρόνου. Αλλά μπορεί να είναι και έλλειψης φαιάς ουσίας από το κεφάλι μου. Τα έχω πάρει γιατί χώρια από την δουλειά που έχουν σφίξει τα λουριά τώρα τελευταία, έχω και αυτή την ρημάδα την πτυχιακή. Αλλά δε φταίει κανείς, εγώ φταίω που δε κάθομαι στα αυγά μου. Δε μου φτανε το πρώτο Master ήθελα και δεύτερο τρομάρα μου, «για να μη βαριέμαι»... Και τώρα είμαι σε μια κατάσταση βαράτε με και ας κλαίω...
Αυτή η πτυχιακή που λέτε, σαν το γεφύρι της Άρτας ένα πράγμα. Κάθε βράδυ μετά τη δουλειά την χτίζω, και μέχρι το πρωί, όλο και κάτι παραπάνω ζητάει η καθηγήτρια μου και φτου και από την αρχή. Και ενώ περίμενα να έχω τελειώσει εδώ και ένα μήνα, «ακόμα προσπαθώ» που λένε και οι Πυξ Λαξ. Και έχει και ένα υπέροχο καιρό έξω, μόνο τη δουλειά δεν μπορώ να σκεφτώ... Ευτυχώς που το γραφείο μου είναι εσωτερικό και βλέπω μόνο μια χαραμάδα φωτός από το απέναντι γραφείο, του αφεντικού... Οπότε δεν μπορώ να κοιτάω συχνά γιατί θα νομίζει ότι την ελέγχω, ή ότι κοιτάω πότε θα φύγει για να την κάνω κοπάνα.... Οπότε τί να κάνω, ας δουλέψω και λιγάκι. Ελπίζω να είστε όλοι καλά και καλό μας κουράγιο. Άντε γεια.

Και τώρα τί κάνουμε;

Σήμερα κωλοβαρούσα στη δουλειά και είπα να ψάξω για κανένα Ελληνικό blog... Διάβασα το τευλευταίο Post της Λίτσας με το ποντίκι και παραλίγο να κατουρηθώ από τα γέλια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά το γραφείο του αφεντικού είναι ακριβώς απέναντι από το δικό μου και έχουμε οπτική επαφή. Ευτυχώς μάλλον ήταν αποροφημένη και δεν το πρόσεξε. Τεσπα.
Αυτό είναι το πρώτο μου post αλλά όχι και το τελευταίο. Σκέφτηκα ότι θα είχε πλάκα να μοιραστώ με τον κόσμο όλα τα τραγελαφικά που μου συμβαίνουν σε αυτή την χώρα του παραλόγου. Φυσικά αναφέρομαι στην Αμερική. Η διαφορά στην κουλτούρα είναι τρομερή. Στο απέναντι γραφείο μία Αμερικανίδα. Κλειστή. Τυπική. Αθόρυβη. Στα αριστερά μου μία Βιετναμέζα (νομίζω δηλαδη, γιατί εδώ και 5 χρόνια δεν έχω ακούσει και πολύ τη φωνή της, αλλά είναι καρατσεκαρισμένο, δεν είναι μουγγή). Στα δεξιά, μια πανήψυλη Κινέζα! Άλλο πάλι και τούτο... Και η λίστα δε σταματάει εδώ: έχουμε Ταϊβανέζους, Ρώσους, Πορτογάλλους, Νοτιο Αφρικανούς, Ινδούς, κλπ. Αχταρμάς δηλαδή...
Λοιπόν, αυτά για την ώρα, πρέπει να προετοιμαστω για ένα αναθεματισμένο meeting τώρα. Αν θέλετε γράψτε μου ένα σχόλιο. Αν όχι, δε πειράζει, η μοναξιά και η ξενιτιά πάνε παρέα... Το ξεπεράσαμε και αυτό! Άντε γεια.